Paul legde het dikke boek voorzichtig op het kastanjehouten nachtkastje naast zijn bed van zachte dennennaalden en mos. Daar lag het goed, vond hij. Niet steeds in het zicht, maar wel altijd binnen handbereik. Hij zuchtte. “ En nu?” Zoveel mooie woorden, in zoveel mooie zinnen. Dat was zelfs hij niet gewoon.
“Nadenken. Ik moet nadenken.” Boeken waarin de antwoorden op je vragen niet letterlijk geschreven staan, zijn boeken om over na te denken. Dat had de uil hem ooit een keer verteld.
Paul dacht na. Hij overliep de zinnen, de woorden en de letters, en ging op zoek naar een oplossing voor zijn gemis, maar kon niets vinden dan de allermooiste verhalen over missen, mist en gemis.
“Of lezen. Ik moet nog meer lezen.” In boeken waarin de antwoorden op je vragen niet letterlijk geschreven staan, moet je tussen de regels lezen. Ook dat had de uil hem geleerd.
Paul nam het boek weer bij zich in bed, en sloeg de zware lederen kaft open. De titel hoefde hij niet meer te lezen, die kende hij al, en zou hem ongetwijfeld weer doen afdwalen in het verhaal, hem opnieuw meesleuren in een zee van zinnen, en hem doen verdwalen in een woestijn van woorden.
Voorzichtig wandelde hij over de eerste zin heen. Zijn ogen had hij tot fijne lijntjes geknepen. Zo kon hij nog net het verschil onderscheiden tussen het einde van de eerste en het begin van de tweede zin, zonder deze ook daadwerkelijk te moeten lezen. Bij het eerste punt hield hij halt. Een vraagteken of komma was gemakkelijker geweest, een punt heeft zo weinig houvast, maar toch slaagde hij erin zich tussen het punt en de achterliggende spatie naar beneden te laten zakken. Enigszins opgelucht stond hij er. Tussen de regels.
Vanaf nu was het kinderspel. Nu moest hij enkel beginnen lezen zoals je normaal leest. Regel uitlezen. Eentje overslaan. Volgende regel lezen.
Reeds na enkele minuten tussen de regels gelezen te hebben, botste Paul op de harde eindkaft. Hij was niets tegengekomen. Geen enkel woord. Geen enkele zin. Geen enkel punt. Hij was het boek doorgelopen zoals je de eindeloos lange, witte ziekenhuisgangen doorloopt. Hoofd naar beneden. Geen gevoel. Geen emotie.
Reactie plaatsen
Reacties