Blind Getrouwd

Of ik zin had om op een wetenschappelijke manier aan mijn ideale levenspartner gekoppeld te worden? Mijn kortstondige periode op Tinder bleek de eerste auditieronde voor het programma Blind Getrouwd. Moest ik meer ervaring hebben met dit soort van vluchtige contacten, dan had de profielfoto van de jongedame in kwestie - zet er twee kinderen, een jongen en een meisje, bij en je hebt de ideale setting voor de catalogus van een Zweedse meubelgigant - een alarmbelletje bij me moeten doen afgaan. Perfectie bestaat enkel wanneer je deze zelf creëert. Wetenschap heeft hier maar weinig van doen.

In mijn beperkte vriendenkring zijn voorbeelden genoeg te vinden van mensen die door hun naaste omgeving als normaal en hardwerkend worden beschreven, en toch al swipend de liefde vonden. Lust en verlangen als enige gemeenschappelijk raakpunt. Zonder aantrekkingskracht nemen de imperfecties van je potentiële levensgezel onvermijdelijk de bovenhand. Weg perfectie.
Twee van de 3700 ingeschreven kandidaten vonden uiteindelijk hun ideale partner. Al moet de tijdelijkheid hiervan - net als in elke andere niet-wetenschappelijke relatie - nog blijken. Ik ben geen wiskundige, maar louter statistisch bekeken, lijkt dit me te weinig om van een wetenschappelijk succes te mogen spreken. De som van één individu en een ander individu is gelukkig nog altijd twee individuen. Geen geheel, zoals zelfverklaarde ervaringsdeskundigen in relatievorming ons graag voorspiegelen.

Of de grootste prestatie nu kwam van het ene koppel dat ook samen bleef nadat de camera’s verdwenen waren, of van degene die net in het bijzijn ervan een einde maakten aan dat wat nooit begonnen was, laat ik in het midden. Tante Jeanne en Nonkel Jos zijn hun leven lang samen gebleven. Zolang je elkaar de kop niet inslaat, of slechts af en toe een beetje, is er geen probleem. Het is een ingebouwd verdedigingsmechanisme van de mens om momenten van zwakte niet aan de buitenwereld te tonen. Het hele dorp keek immers mee. Vandaag is het dorp televisiekijkend Vlaanderen geworden. Maar getuigt het niet net van een bepaalde sterkte om zelf de touwtjes van je leven in handen te nemen?

Het vergt meer moed om je eigen wensen voorrang te geven op deze van een maatschappij, waar single dertigers een stigmatiserende stempel opgedrukt krijgen, en alleen door het leven te gaan, dan om zich in te schrijven voor een programma waarin je die obligate relatie gewoon in de schoot geworpen krijgt. Mocht de wetenschap nogmaals falen dan is er via concurrerende programma’s, die zich veelal afspelen op exotische eilanden waar schaars geklede vrijgezellen integraal deel uitmaken van de decors, steeds een weg terug.

Ik word omringd door mensen die zich van de ene in de andere onmogelijke relatie wringen. Of die zich krampachtig vasthouden aan hun huidige. Omdat het van hen verwacht wordt? Omdat ze niet alleen kunnen zijn? Omdat ze niet gelukkig durven zijn, alleen? Onze aangeboren latente angst voor eenzaamheid is nog steeds groter dan deze voor het sociaal al even dodelijke tweezaamheid. We bepalen elkaars agenda en leven, en ’s avonds staren we samen wat doelloos naar tv. Slaapwel. En morgen doen we datzelfde nog eens opnieuw.

Tante Jeanne en Nonkel Jos. Ook zij waren relatief gelukkig.