Bidden

Op mijn knieën naast het bed. Handen gevouwen.

En dan praten met God. Of Jezus. Of weet ik veel. Met mezelf. Met niemand.

‘Hallo’ ‘Of ik even dood mag zijn?’

En… ‘Doet dat pijn?’

Of ik eens op bezoek mag komen in dat grote luchtkasteel?

Heel even maar. Ik moest hem nog iets zeggen.

Dat dat niet de gewoonte is. En tegen de regels van het spel…

Ja. Dat weet ik wel.

Maar…

‘Je hebt het zelf toch ook niet eerlijk gespeeld?’

Geen tweede kans. Geen ga terug naar start. Of gooi nog een keer.

Je hoeft je niet te excuseren. Daarvoor is het te laat.
Maar je kan het goedmaken. Laat me even binnen. Een dag. Enkele uren.
Laat me hem nog één keer zien. Laat de poort op een kier. Koop een bewaker om.
Draai even je rug.

Ik beloof: ik kom terug…

En als je me dan toch laat leven.

Als dat dood-zijn toch niet mag.

Zeg jij hem dan even?

Dat ik hem graag zag